مشیری

ﯾﮏ ﮔﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﺻﺪ ﮔﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﺣﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﻍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﻭﻗﺘﯽ :
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺷﮏ ﺁﻟﻮﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﯽ ﺧﻮﻥ ﭼﮑﺎﻥ
ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﯼ ﮔﯿﺘﯽ
ﻫﺮﺟﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻃﻠﻮﻉ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﺷﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﯾﺪ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﯼ ﮔﯿﺘﯽ
ﺑﻮﯼ ﻏﺒﺎﺭ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﺕ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ
ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﻔﺎﯼ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ
ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﯾﺪ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮﭖ
ﺩﺭ ﭘﻬﺮ ﺳﻮﯼ ﮔﯿﺘﯽ
ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺘﺎﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺷﺘﻬﺎ
ﺩﺭﯾﺎﯼ ﭘﺮ ﺗﻼﻃﻢ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺴﯿﻢ ﺯﻭﺭﻕ ﺯﺭﯾﻦ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺮﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﻧﺪ
" ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﺑﻨﮕﺮﯾﻢ"
ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ
ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ .
ﺍﻧﺒﻮﻩ ﮐﺸﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ
ﺧﯿﻞ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ
ﺳﻮﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﺳﺎﺣﻞ
ﺗﺎ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺳﻮﻏﺎﺕ ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ؟
نوشته شده در پنج شنبه 16 آبان 1392برچسب:,
ساعت 20:27 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ

ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮓ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺯﯾﺮ ﭼﺘﺮ ﻏﻢ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻣﻬﺘﺎﺏ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻣﺮﺩﺍﺏ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺑﺮﮒ ﺭﯾﺰﺍﻥ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺗﻮﯼ ﻇﻠﻤﺖ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻏﺮﺑﺖ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﮐﻨﺞ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﺑﯽ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﻮﺭ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻣﺠﺒﻮﺭ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻣﺮﮒ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯿﺪﻟﺪ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﯼ ﺗﻨﺪﺭ ﻧﻌﺮﻩ ﯼ ﺗﯿﺮ
ﺟﺎﻥ ﻣﯿﺸﮑﺎﻓﺪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺷﺒﮕﯿﺮ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﯿﺨﺮﻭﺷﺪ ﺑﺮ ﭘﯽ ﺑﺎﻡ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺳﺮ ﺳﺎﻡ ﺁﻭﺭ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮﻡ ﺁﺗﺶ ﺳﺮﺥ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﻠﺮﺯﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺭﮔﺒﺎﺭ
ﺷﺒﻬﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﻕ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﻓﮑﻦ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﺕ
ﺭﻩ ﻣﯿﮕﺸﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﯿﮑﺮﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭﻩ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﺎﺭﻭﻥ
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ
ﮐﻪ ﻟﺐ ﭘﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﺧﻮﻥ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻏﻤﻨﺎﮎ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﻞ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ
ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮒ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ
نوشته شده در پنج شنبه 16 آبان 1392برچسب:,
ساعت 20:24 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات
شاملو

ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ

ﭼﺮﺍﻍ ﻗﺮﯾﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﻣﻮﺟﯽ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ، ﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪ، ﻧﻔﺲ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ
ﺩﺭ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻣﻪ ﻋﺮﻕ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩﺵ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﻨﺪ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﻨﻪ ﺳﺖ
ﺳﮕﺎﻥ ﻗﺮﯾﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ
ﺩﺭ ﺷﻮﻻﯼ ﺻﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﺳﻢ
ﮔﻞ ﮐﻮ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺪ
ﻣﺮﺍ ﻧﺎﮔﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﻗﻄﺮﻩ، ﺍﺷﮑﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ : ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ
ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﻪ
ﮔﺮ ﻫﻬﻤﭽﻨﺎﻥ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﯿﭙﺎﯾﯿﺪ
ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﺴﻮﺭ ﺭﺍ
ﺧﻔﯿﻪ ﮔﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮕﺸﺘﻨﺪ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ
ﭼﺮﺍﻍ ﻗﺮﯾﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﻣﻮﺟﯽ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ، ﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪ، ﻧﻔﺲ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ
ﺩﺭ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻣﻪ ﻋﺮﻕ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩﺵ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﻨﺪ
نوشته شده در پنج شنبه 16 آبان 1392برچسب:,
ساعت 20:20 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات